(46- сон, 2016й.)

Муқаддас Қуръони Каримда Аллоҳ таоло: "Эй иймон келтирган бандалар, берган неъматларимга шукр қилсаларингиз, зиёда қиламан, бордию ношукр бўлсаларингиз уни сизлар учун танг қиламан ва азобим ҳам қаттиқроқдир" деб марҳамат қилган.

 Бандаларга Аллоҳ таоло беҳисоб ва улуғ неъматлар бериб, уларга шукр қилишликка буюради. Бунда ҳикмат жуда кўп. Шукр қилган кишини Яратган ваъда қилганидек улуғ дарожотларга етказади, фоний ва боқий дунёда улуғ мартабаларга мушарраф этади. Бугунги кунга келиб, барчамиз ҳам шукроналик билан ҳаёт кечиряпмизми? Аллоҳ таоло бераётган ризқ-рўз, неъматлар шукрини қиляпмизми? Ана шу шукроналик қалбимизга нур, дилларимизга сурур бахш этяптими? Минг таассуфки, бу саволларга тўла ижобий жавоб айта олмаймиз. Чунки орамизда Аллоҳ берган неъматларга қаноат қилмасдан шукрни унутиб қўяётган кимсалар ҳам йўқ эмас.

Шукроналик ҳақида гап кетганда биз билишимиз керакки, бу Аллоҳ бераётган барча неъматларга рози бўлишликдир. Масалан, инсон саломатлигига шукр қилиб, унинг ҳаққини ибодат билан адо қилиб юрса, гуноҳ ишлардан тийилса, мана шу  шукроналикдир.   У ҳаёти давомида оғир хасталикка йўлиқмайди. Ёки бир инсон бой-бадавлат, молидан шукрона сифатида закотни, садақотларини бериб борса, унинг мол- мулки покланади, сувга чўкмайди, ўтда куймайди, шукрини адо этганлиги учун бойлиги зиёда бўлиб бораверади. Бордию банда Роббисини унутиб, туғёнга кетиб, саломатлигига, топган мол-дунёсига ношукрлик қилса, Аллоҳ ана шу банданинг турли ташвишларга, ғам ва андуҳга дучор этади.

Шукр икки хил бўлади. Шукр қалбий, яъни қалбдан шукр қилиш. Шукри лисоний, яъни тил билан шукр қилишликдир. Банда аввало, ўзи эга бўлиб турган барча неъматларга хурсандлик билан рози  бўлмоғи керак. Тилнинг шукри эса ёлғон гапирмасликдир. Fийбат, туҳмат, шикоят қилмаслик тилнинг,  қулоқнинг шукри эса ғийбатларни эшитмаслик, кўзнинг шукри ношаърий нарсаларга тик боқмаслик, умуман, инсон ўз жисми ва вужудидаги аъзоларига зиён келтирадиган барча нарсалардан ўзини эҳтиёт қилмоқлиги муҳимдир. Вужуднинг шукри ибодат билан,       қалбнинг шукри эса қалбига гумон, иғво, бўҳтон сингари иллатларни келтирмаслик билан бўлади.    

Ҳар бир банда: "Ё Роббим аввало, замонамизни тинч қилганингга шукр, аҳли аёл, аҳли солиҳ фарзандлар берганингга шукр, озми-кўпми мол-мулк билан сийлаганингга, оқибатли қўни -қўшнилар билан ҳамроҳ қилганингга шукр", дея барча неъматларга шукр қилмоғи зарурдир.

Пайғамбар Муҳаммад (с.а.в.): "Қаноатли киши бой кишидир, сабрли киши иймонлидир, чунки иймоннинг ярми сабр билан ўлчанади" деганлар. Инсон ҳар қандай ҳолатда ҳам Роббисига шукр қилмоғи, қиёмат кунини фикр қилмоғи, ҳар бир қадамини ўйлаб, сўзларини эса фикрлаб, гапирмоғи муҳимдир.

Муҳтасар қилиб айтганда, ҳар биримиз Аллоҳ таоло берган неъматларга  шукр қилиб яшашимиз лозим. Ношукрлик туфайли саломатлигимиздан, ҳурматимиздан,  мол-мулкимиздан ажраб қолмасликка ҳаракат қилмоғимиз даркор. Аллоҳ таоло барчаларимизни шукр қилгувчи бандалари қаторида бўлишлигимизни, ўзининг улуғ ажрларига мушарраф бўлгувчилар қаторида бўлишлигимизни насиб этсин.

 Шарофиддин Мусабоев, Андижон шаҳридаги "Абу Ҳурайра" жомъе масжиди имоми.