(39- сон, 2016 й. кечинма)

Хотиралар мудом бизни тарк этмайди. Улар аччиқ, қалбга озор беради.     Қувончли кунимизда ҳам юрагимизнинг бир четини кемиради. Сиз ҳам ана шундай аччиқ хотираларимда яшайсиз. Муҳаббатимиз сўнги айрилиқ бекатига етиб келган. Бироқ сиз яна қўнғироқ қилдингиз. Ахир сиз эмасми мени унут, ўзга орзулар билан яша, мени бошқа безовта қилма деган, ҳудди мана шу   дилга озор етказувчи сўзлар билан видолашган. Энди эса бахтим ўзга билан боғланаётган бир пайтда қўнғироқ қилдингиз. Сўзларимга ишонмадингиз. Мени ўзга билан тасаввурингизга сиғдиролмадингиз.

Нега энди? Мени ўзга қўлларга, ўзга манзилларга топшириб қўйиб, энди афсусланяпсизми? Энди кеч, сизни хаёлан ўйлашга ҳам ҳаққим йўқ, мумкин ҳам эмас. Албатта, мумкин бўлмайди-да, ахир энди ўзганинг ёри, ўзганинг ҳасму-ҳалолиман. Мен ҳам афсусландим, фақат Сизга ишониб, Сизни интизор кутганимга ачиндим, Сиздек ожиз инсонни севганимга ўз-ўзимни кечира олмадим.

Хайр, алвидо! Бошқа қўнғироқ қилманг, янги орзулар тузинг. Фақат сиздан илтимос, яна бошқа юракни ўзингизга боғлаб, зинҳор ташлаб кета кўрманг. Бу гал севгилингиз қўлидан маҳкам тутинг, токи яна афсуслар чекиб, бир инсоннинг бахтсизлигига сабаб бўлиб қолманг.

Азизим демоққа энди ҳаққим йўқ,

Мен ўзганинг қадрдониман.

Меҳрим пойингизга сочилган хазон,

Энди боғлар гулистониман.

 Малика ТУРСУНОВА.