Турмуш чорраҳаларида

Оилада уч ўғил камолга етмоқда. Уларнинг каттаси ўн тўрт, ўртанчаси ўн икки, кичиги тўққиз ёшда. Аёллар байрамига икки кун қолганда, болалар шошиб қолишди. "Онамизга қандай совға олсак, улар роса қувонаркин?"

- Онамга сўнгги модадаги мато ёки рўмолдан  яхши    совға йўқ, - деди катта ўғил Шаҳбоз.

- Бўлмайди, -деди ўртанчиси Даврон. - Онамга китоб   совға қилсак, роса хурсанд бўлади.

- Аямнинг китоб ўқишга  вақтлари борми? - гапни илиб кетди кенжатой Дониёр. - Аямга чиройли гулдаста сотиб олсак, яхши бўлади, аям гулларни жуда яхши кўради.

Улар узоқ тортишдилар. Бироқ бир қарорга келишолмади. Охири ҳамма ўзи тўплаган пулга алоҳида совға олмоқчи бўлди.

Болалар байрам куни эрта тонгда туришиб, кўчаю ҳовлини чиннидек қилиб тозалашди. Хонтахта устига оппоқ дастурхон ёзишиб, уни турли ноз-неъматлар билан безашди. Раъно опа ўғилларининг хатти-ҳаракатини кўриб қувонди. Ошхонага кириб ҳайрати янада ортди. Турмуш ўртоғи узоқ жойда ишлагани боис ҳар йили байрамда кўнглининг бир чети хувиллаганини ҳис этарди. Болалари катта бўлишиб, онасининг кўнгил кечинмаларини тушунаётганлигидан қалби сурурга тўлар, бахтдан масрур эди.

Раъно опа ташқарига чиқиб, у ёқ-бу ёққа қаради. Фарзандларининг исмини айтиб чақирди. Бироқ ҳеч ким жавоб бермагач, ёлғиз ўзи дастурхон ёнига келиб ўтирди. Болалар шуни кутиб турган эдилар, бараварига хонага киришиб, оналарини байрам билан табриклашди, шеърлар,  ажойиб тилаклар билан меҳрибонларини қутлашди.

Шаҳбоз бежирим қоғозга ўралган Раъно опа ёқтирадиган рангдаги рўмолни, Даврон онасининг севимли ёзувчиси Ўткир Ҳошимовнинг "Икки эшик ораси" китобини, кенжатойи Дониёр эса анвойи гуллардан тайёрланган гулдастани оналарига тутқазишди. Раъно опанинг қувончи ичига сиғмай кетди. Шунқорларини бараварига қучоқлаб, пешоналаридан ўпди. Узундан-узоқ дуо қилди. Сезмай қолибди, дилбандларининг бўйи ўз бўйидан ошиб кетибди. Бўйи билан бирга дунёқарашлари, ўй-фикрлари ҳам ортганидан ўзида йўқ қувонарди. Онаизорнинг кўзларида беихтиёр севинч ёшлари қалқиди.

Ҳаммалари дастурхон атрофида жам бўлишди. Бирга нонушта қилишди. Дониёр болалигига бориб, онасининг пинжига тиқилганча сўради:

- Аяжон, сизга қайси биримизнинг совғамиз ёқди?

Раъно опа бир зум ўйланиб қолди. Неча йиллар заҳмат чекиб, фарзанд улғайтирган она учун уларнинг камолини кўришдан ортиқ совға борми дунёда? Дилбандларининг ҳурмат-эътибори, меҳр-муҳаббатидан баҳраманд бўлишдан ҳам кўра афзалроқ ҳадя бормикан?

Раъно опа шуларни айтганида фарзандларининг кайфияти янада кўтарилди. Улар ҳам оналарининг қувончини кўриш катта бахт эканлигини тушуниб етишган эди. 

 Барно ШЕРАЛИ қизи