Ҳикоя

- Ая, мен кутубхонага бориб келаман, - деб Нодира хонага кириб келди.

Онаси рўпарада турган соатга қараб:

 - Соат тўрт ярим бўлибди. Бориб нима қиласан? Кеч бўлди.

   - Ая, кутубхона 18.00 гача ишлайди. Бугун китобларни топширишим керак эди.  Энди ўқиб бўлдим. Тездагина бориб-келаман.

- Бўпти, қизим. Эҳтиёт бўлиб бориб-кел.

- Хўп ая, -дея Нодира кийимларини шоша-пиша кийди-да, китобларини олиб уйдан чиқиб кетди. У тезроқ кутубхонага етиб бориш учун "Дамас"га чиқди, ўн дақиқа ўтар-ўтмас кутубхона йўлагига етиб келди. У дарвоза олдидан қоровулга салом бериб, кутубхоначилар кетиб қолмадими?, - деб сўради. Қоровул бош ирғаб, йўқ деб жавоб бергач, юқори қаватга чиқди.  Китобларни топширди, яна бошқа китобларни олиб уйга қайтди.

Уйга келиб оёқ кийимларини ечди-да, ичкарига юраётганида ичкари хонадан онасининг йиғлаган бўғиқ овозини эшитди:

- Қачонгача шундай зиқналик қиласиз, уйга керакли нарсаларни олиб келинг десам, жанжал қиласиз.

- Кўп гапирма.

- Рост-да, нима қиласиз ўша матоҳни? Бошингизга урасизми? Ана телевизорда ҳам қўшиқ эшитса бўлади. Бу қурмагур, колонканинг нима кераги бор эди. Унинг ўрнига…

- Ўчир овозингни, олган бўлсам уйга олдим. Кўчага пул совуриб юрганим йўқ!

- Гапираман-да, ўша ўлгур, унча-мунча эмас, бир миллионн бўлгандан кейин. Ўша пулга  уйимизга озиқ-овқат олсак, бир ойдан кўпроққа етарди. Ёки болларингизга компьютер олиб бермайсизми, компьютерни пухта ўрганиб олишарди.

Ота-онасининг жанжали тобора авж олиб борарди. Нодиранинг кўзлари қоронғулашиб, боши айлана бошлади. Зўрға ўзини тутиб, хонасига кириб кетди. Шу тобда унинг вужудини аламзадалик, андуҳ қамраб олди, бўғзига нимадир тиқилгандай бўлиб, кўзларидан ёш оқа бошлади. У овоз чиқариб йиғламас, бир нуқтага тикилганча, кўзидан ёш оқар эди.

  …У бугун қанчалар бахтиёр эди. Ўқиган асарларининг қаҳрамонлари саргузаштларига ошно, қалбида улар каби шодлик, қувонч, муҳаббат куртак ота бошлаганди. У жуда ҳам бахтиёр эди. Лекин, аяси билан дадасининг жанжали юрагига тиғдай ботди.

  У шуни ўйлаб, ҳўнграб йиғлаб юборди:

Эй, Худо! Нега улар шунақа. Нимага доим уришаверади? Нимага, деган хаёллар оғушида ерга ётганча ухлаб қолди.

Майрам опа хонани қия очиб, Нодирага қаради, ухлаб қолибди, дея устига кўрпачани  ёпиб чиқиб кетди.

- Нодира, тур тезроқ, тонг отди.  Қачонгача ухлайсан?

- Ҳозир, аяжон. Турдим, сочимни тўғрилаволай.

Нодира уйдагиларнинг ҳаммаси билан саломлашиб, дастурхонга келиб ўтирди.

 Отасининг ҳам, онасининг ҳам қовоғи солиқ. Бир-бирига гапирмасди. Нодира бу ҳолдан қаттиқ хафа бўлди, жаҳли чиқди:

- Қачонгача шундай қиласизлар?! Унинг кўзларидан дувиллаб ёш тўкилди. Нима учун мен билан укамни ўйламайсиз. Сизларни ёмон кўраман, ёмон кўраман!

Нодира югурган ҳолатда кўчага чиқиб кетди. Ўктам ака ҳам, Майрам опа ҳам бу ҳолатдан карахт бўлиб қолдилар. Дадаси ака ўзига келиб, Нодиранинг орқасидан югурди.

- Нодира, тўхта, қизим. Қаёққа кетяпсаан?

- Кечир, қизалоғим. Илтимос, юр уйга. Шошма, тўхта, гаплашволамиз.

Нодира шахд билан юриб, катта йўлдан ўтаётган эди. Бирдан машинанинг қаттиқ сигнали эшитилди. Тез келаётган юк машинаси тормози чийиллаб янада қўрқинли эшитилди.

- Нодираа, эҳтиёт бўл! Дадаси бор овози билан бақирди.

Ҳайдовчи машинадан тушиб қиз томонга югурди, Бу пайтда дадаси ҳам ёнига келиб бўлган эди.  ҳайдовчи:

- Эҳ, Худо, тузукмисан, қизим? Ҳеч жойинг лат емадими? Қўрқитвординг, йўлдан у ёқ-бу ёққа қараб ўтмайсанми?!

- Нодира, тузукмисан? Ҳеч нарса бўлмадими?!

Ўктам ака Нодирани қўл-оёқларини, бошини пайпаслаб кетди. Ҳайрият, ҳеч нарса бўлмабди.

Изтироб, қолаверса, қўрқувдвн йиқилиб тушган Нодира аста бошини ердан кўтариб, овози титраганча "яхшиман, дада" деди.

Нодира секин ўрнидан турди. Боши айланиб кетди. Ҳайдовчи ва дадаси уни ушлаб қолдилар. Ўктам ака Нодирани даст кўтариб, машинага олиб чиқди ва шифохонага олиб кетдилар.

Майрам опа ҳам бу хабарни эшитиб, бир аҳволда шифохонага етиб келди, тўғри палатага кирди. Нодира онасини кўриб, юзида табассум пайдо бўлди. Майрам опа югуриб келиб, Нодирани маҳкам қучоқлаб олди:

- Кечир, қизим. Ношуд ота-онангни кечир, қизалоғим.  Бизни қўрқитиб, нимага бундай қиласан, Ахир сенсиз биз бирор кун ҳам яшолмаймиз.

- Аяжон, мени ҳам кечиринг. Уйдан кўчага чиқиб кетиб, но-тўғри қилдим.

- Қўй қизим, айб бизда.

- Бўлди, етар энди, қизингни кўп толиқтирма, озгина дамини олсин.

- Ҳўп, ҳўп. Қачон уйга кетарканмиз?

- Бугунча шу ерда қолар экан,  эртага олиб кетасизлар деди доктор. Сен Нодира билан шу ерда қоласан, дея дадаси гапни қисқа қилди.

 - Яхши, ҳўп.

Эртасига Нодира шифохонадан уйига қайтди. У бўлиб ўтган воқеани эслаб, кўпчиликни овора қилганидагн ҳижолат чекди. Лекин ота-онасининг, айниқса, дадасининг керак бўлса унга жонини бериши мумкинлигини билиб, кўнглига илиқлик югурди.

Энди ота-онаси ярашиб олишган, оилада хурсандчилик. Дадаси колонкани топшириб, ўрнига компьютер, бир неча янги китоблар олиб келган, энг асосийси, Нодиранинг кўнгли хотиржам эди. 

Моҳинур ОДИЛОВА, АДУ талабаси.