(Масал)

Бир хонада тўртта шам ёниқ турарди. Хона шу қадар жимжит эдики, ҳатто пичирлаб гапирилса ҳам бемалол эшитиларди.

Биринчи шам:

- Мен ишончман, аммо ёниқ қолишимнинг ҳожати қолмади, менинг борлигимга ишонч ҳам йўқ,- деди-да, ўчиб қолди.

Иккинчи шам:

- Мен ишқман. Аммо заруратим қолмади. Одамлар ҳамиша мени ўзларидан узоқлаштиради,- деди.

У гапираётганида енгилгина шаббода уни ўчириб қўйди.

Учинчи шам ҳам жуда хафа эди:

- Мен самимиятман, инсонлар ўзгаларга мен билан бирга бўлишларини уқтиришади, аммо ўзларига керак маҳалим мени ҳатто ёдларига ҳам олишмайди, - деди.

Самимият шами ҳам секингина ўчди.

Шу пайт бир қизча хонага югуриб кирди ва учта шамнинг ўчиб қолганини кўриб, йиғлай бошлади. Тўртинчи шам эса унга шивирлади.

- Қўрқма, мен атрофга нур таратар эканман, қолганлар ҳам қайтадан ёнади ва ёруғлик таратади. Чунки мен умидман.

Қизча қувончдан ўзига сиғмай умид шамини олди ва у билан қолган учта шамни ёқиб чиқди.

Раъно ИСМОИЛОВА,

Хўжаобод тумани