(13-сон) Мулоҳаза

Яқин, узоқ танишларимиз билан кўришиб қолсак, албатта бир-биримиздан ҳол-аҳвол сўраймиз. Кўпчилик "тирикчилигимиз ўтяпти, соғ-саломатмиз" дея ўтаётган кунига шукрона келтиради.

Дарҳақиқат, бугунгидай тинч, тўкин ва фаровон ҳаётимизга шукр қилмаслик инсофдан эмас. Айрим инсонларнинг бугунги ҳаётдан, турмушдан нолишларини асло оқлаб бўлмайди. Минг афсуски, орамизда шундай кишилар ҳам бор.

" - Э, яшаш қийин бўлиб кетди. Авваллари битта одам бутун оилани боқа оларди. Ҳозир эса бир оиладан уч киши ишласак-да, бир сўм орттириб бўлмаяпти..." дейди     "Дамас"ида киракашлик қилаётган бир юртдошимиз. У йўловчиларга ҳасрат қиларкан, яқинда қиз узатгани, тўйни ниҳоятда "зўр" ўтказгани, ҳотамтойлиги билан қудаларининг "оғзини очиб қўйганини" гапирганини эшитиб хайрон қоласан киши.

Шукрни билмайдиган, замондан нолийдиган бундай кимсалар ўзлари замонни оғир қилаётганликларини тушунармиканлар? Мулоҳаза қилиб кўрсак, замон эмас, балки бизнинг феъл-атворимиз оғир эмасмикан? Адоғи йўқ, ортиқча ҳою ҳавасларимиз, кўзимиз очлиги, топганимизни беҳуда сарфлашимиз бизни шундай дейишга мажбур қилиб қўймаяптимикан?

Бир ўйлаб кўрайлик: юртимиздаги тинчлик, эмин-эркинлик, осудалик ҳамма жойда ҳам бор эмас. Дунёнинг қай бурчида эрталаб уйидан чиқиб кетган одам оқшом оиласи бағрига  қайтмаяпти - қўпорувчилик, хунрезлик қурбони бўлаяпти. Қай бир юртларда оналар боласини хавотир билан қучиб, тунлари ором нималигини билмаяпти. Қайси бир мамлакат одамлари киндик қонлари тўкилган ватанини ташлаб, муҳожирликни бўйнига олишга мажбур бўлмоқда.

Замондан нолиганлардан сўрагим келади. Айтинг, сизда нима кам? Ҳалол меҳнат қилиб, тинч яшашингиз учун сизга нима етишмайди?  Эрталаб бемалол кўчага чиқасиз. Истасангиз дўконлар айланасиз, истасангиз хиёбонларни. Уйингизда қолган ёки бирор жойга меҳмонга кетган яқинларингиздан асло хавотир олмайсиз, негаки, юртимиз тинч, чегараларимиз мустаҳкам.

Бу гапларни айтишдан мақсадим, кимларгадир насиҳат қилиш эмас, балки бизга берилган мана шундай улуғ неъматларга шукр қилишимиз, тинчлигимиз, фаровон ҳаётимизнинг қадрига етишимиз, уни асраб-авайлашимиз кераклигини айтмоқчиман.

Ён-атрофингизга қаранг: куни кеча коллежни тамомлаган оддий деҳқоннинг боласи бугун тадбиркор, унинг хусусий корхонаси бор. Ҳаёти тобора фаровонлашиб бормоқда. Яна бир оддий оиланинг фарзанди    инглиз тилини чуқур ўргангани боис чет элда ўқиди, нуфузли ташкилотда ишлаяпти. Ўша - ҳаётдан нолиётган киши айтган "яшаш осон бўлган замон"дан қолган, ота-бобоси қурган  пана-пастқам уйларини янгитдан қурди. Кўркам, баланд ва шинам уйлар - оиланинг ўқимишли боласи эришган кичкина бир ютуқ, холос. Бугун истаган киши имтиёзли кредит олиб, уйида иссиқхона қуряпти, мол-қўй, товуқ боқяпти! Бизга яна қандай имкон керак? Ҳаракат қилган инсон орзуларига эришадиган, мақсадларини амалга ошириши осон замонда яшаб туриб, нолиш инсофдан эмас.

Тинчлик - оддийгина неъмат эмас, у улуғ, бебаҳо неъмат. Энг аввало, тинчликни қадрига етайлик, уни асраб-авайлайлик.

Шунинг учун кундалик ташвишлардан фожеа ясамайлик. Феълимиздаги нуқсонларни йўқотишга, эзгу ниятлар қилишга уринайлик. Яхши ният, албатта ўзимизга йўлдош бўлишини унутмайлик.

Забонимиз ширин, ниятимиз холис бўлса, бор неъматларга шукр қилиб яшасак, топганимизда барака бўлади, орзуларимиз ушалади. Ҳаётимизда ана шунга амал қилсак, қолаверса, фарзандларимиз, набираларимизнинг  мурғак қалбига эзгу фазилатлар уруғини қадасак, эртанги кунимиз, албатта роҳат-фароғатда ўтади.

Барно ҲАЙДАРОВА